عشق دوست

هرصبح ميبندم دلم را روي بالِ عشقبادستهاي شاعري بادستمالِ عشقبرلب تبسم مي نشانم،باغزل گويم:ازهرچه شايد بي خيالي،جز خيالِ عشقپيغمبراحساس من اعجازکن، اعجازشايدکه آدم شد دلم باسيب کال عشقخواب زمستان خوابها بيند پريشانيبانو،چوبرسرميکني سبزينه شال عشقفرداجواب هرکسي پاي خودش باشدخواهم به دوشم تابد وزر ووبال عشقبعدازتو،بانو،منقرض خواهندشد بي شکنسلِ پلنگ و چشمه ي ماه و زلال عشقدستم دخيل خرمنِ موي شفابخشتگوياشود ازبوسه هايت سازِلالِ عشقم.زکي زاده????غافل ازمعجزه ي عشق نباشيم ايکاش عشق دوست...

پرونده ي اين عشق چرا بسته بماند؟تا کي دلِ غمديده ي من خسته بماند؟خواهم غزلي ناب سُرايم که پس از مندر خاطرِ هر خاطره پيوسته بماندوقتي که ترا مرهمِ زخمِ دلِ من نيستبگذار که ناليدنم آهسته بمانداينجا نفس آينه ها گردوغباريستديگر چه غم آيينه چو بشکسته بماند؟باعشق اگر شخم زده دانه بپاشيسرسبز و زِطوفان و خزان رسته بماندم.زکي زادهبوته هاي عشقمان سرسبز و رها شده از طوفان غم باد انشاءالله عشق دوست...

از انقلاب سفرکن به سوى آزادىاگرچه بسته ترافيک گلوى آزادىهنوز لاله ى سرخ وبنفشه مىکارندکه خوب جلوه کندرنگ وروى آزادىنگوکه بوسه ى برجام معصيت داردشراب ناب بخواه ازسبوى آزادىتمام حق طلبان ازخداطلب کردندگره زنددلشان رابه موى آزادىبهشت,آخرروياى آدم ازآن استکه داردهر طرفش عطروبوى آزادىبه حصر اگرچه همه آب ودانه اش جوراستبه جان پرنده کند جستجوى آزادىمخواه خوردن حسرت که سفره هابندندوهست نان ستمگر,هووى آزادىقرارمان،لب ميدان...کناربرج غزلبلب ترانه ،به دل گفت وگوى آزادىم.زکى زادهشادوسلامت وآزاد وعاقبت بخيرباشيم انشاءالله عشق دوست...

بيمار بوداسلام ودرمان کربلابود برپيکر رنجور دين, جان,کربلابودکم بوداگرچه آب ولبها درعطش سوختدريايى ازعشق فراوان کربلا بود دررقص شمشيرنفاق ونيزه ى کفر زيبا,نمازعشق خوان کربلابود هفتادواندى لاله هاى سربريده درفصل فصل داستان کربلابود ششماهه سربازى درآغوش پدر,آهگلواژه ى شيرين زبان کربلا بود(هيهات من الزله)درتصميم مولاسرچشمه ى آتشفشان کربلابود(انى ارى الاموت السعاده...)درره حق...نقش علم,پرچم,نشان کربلا بود ماه بنى هاشم,علم بردوش,سقااو يک تنه رنگين کمان کربلابود اين قصه ى جاويد,تکرارى نگرددتفسيرى ازآيات قرآن کربلا بود م.زکى زاده دانش آموخته ى راستين عشق دوست...

ميزنم برسينه سنگ عشق دوست
تادلم آيدبه رنگ عشق دوست
آن درخت دائماسبزم,چه غم
گر زندبرمن تگرگ عشق دوست
ماه رادر برکه ى اشک آورم
پيش چشمان پلنگ عشق دوست
آهوى جانم به هردر مى زند
زخم خواهد,زخم چنگ عشق دوست
آى حوا,سيب دارى باز هم ؟!!
برزمينم زن کلنگ عشق دوست
مردنى زيباست درآغوش او
ساحل است و من,نهنگ عشق دوست
خانه اش دور و کميت عقل من
بى قراروخسته,لنگ عشق دوست
م.زکى زاده قريه على
شبتان سرشاراز روياى وصال عاشقانه ى دوست بادانشاءالله

عشق دوست...

شاعر غزلبارنده چشمش آسمانى ست ديواره ى اطراف قلبش مهربانى ست زخم فراوان خورده است ازدشمن ودوست لبخندهايش آشکار,اشکش نهانى ست هرچندازسوز خزان افسرده جان است ازعشق سرشاراست و گرم زندگانى ست شعرسپيد موى,غمگين مى سرايد چون شهريار شرمنده زيرا از جوانى ستازگريه دارد خنده هايى تلخ تر او روى لبش اما براى شکوه جانيست درشعرهايش از جفا مى نالد اما درسينه ى بى کينه اش غير از وفا نيست شاعرشبيه موج دريا بى قراراستسربندسبزش شعر سرخ همزبانى ست#مهدي.زکى زاده قريه على شعرترعشق ومهر برلبمان جارى باد وشعورش وشورش دردلمان انشاءالله عشق دوست...